سوگواری

ایستاده ام در کنار قبر تو   غمین و زار

خیره مانده چشم من  در فضای تار از غبار

بر مزار تو سکوت مبهمی ست

شاید آن نشان حزن توست   حزن رفتن از دیار

یا حکایت غم منست  از برای هجر زود یار

مرغ ذهن من  در این فضای پر غبار  بال میزند چه بی صدا

   می رود   می رود تا گذشته ها

آن زمان که با دو دست مهر    موی در هم امید را   شانه  می زدی

یاد گریه ات به خیر       آن دمی که از عقیمی    

ابرهای تیره ناله می زدی

خنده های با صفای تو   خون تازه در رگم همیشه می دواند

چشم های روشنت به یک نظر

قلب سرد خسته ام  ز  غصه می رهاند

یاد آن ترانه ها به خیر باد    آن ترانه های شاد زندگی

بیت بیت هر قصیده ات ترجمان لحظه های ناب زندگی !

صد دریغ و درد       آفتاب عمر تو غروب کرد

آفتاب عشق و مهر هم در دیار قلب من غروب کرد !

آه ای زمین       چه ظالمی

آسمان گواه توست      چشم های آبی اش همیشه ناظرند

   آه ای زمین         ننگ بر تو باد !   


رها1372

بمان سپید مهربان

سرو سبز جان تو      زیر بار غم خمیده می شود

ای تو زنده تر ز ابر        صبر کن 

   لحظه ای دگر   چشم های خسته ات      محو و مات رویش سپیده می شود

گرگ های پیر نا امید از شکارشب   سوی بیشه های تار می روند

مرغ های خاطرت بدون دغدغه   روی پرنیان عشق  کم کمک به خواب می روند

تا کبوتر سپیده بال باز می کند از میان سینه اش  مهر می دمد

مهر مهربان گوئیا که بر سپیده ناز میکند

ای سپید مهربان !

            برفراز آسمان شهر ما تا ابد بمان

سروهای سبز با تو بی غمند     گرگ های پیر غرق ماتمند

برفراز شهر ما بمان 

به داغ لاله ها تورا قسم         نرو       بمان    

    رها1372

عشق و ترحم

                                        یاحق

ترحم چه بوی بدی دارد              بوی فاضلاب حمام

بوی شکوفه ی سیب چقدر مطبوع است         بوی محبت

من هوای پاک عشق را با بوی بد ترحم آلوده نمی کنم

وشکوفه ی سیب را در فاضلاب حمام نمی اندازم

تو چه کار می کنی ؟!

شاید ندانی که من

شکوفه ی سیبی را که بوی فاضلاب بدهد ، ازهیچ کس نمی پذیرم

و هرگز شکوفه ی سیبی را که بوی فاضلاب بدهد به کسی هدیه نمی دهم !

سقوط

                                                                         هوالحق

دلم می خواهد شعری بسرایم سراسر شعور.مدتهاست که فاصله ام با آسمان زیاد شده است.به دنبال کوهی میگردم تابرفراز آن


صعودکنم تا به آسمان ،دوست تنهای تنهاییهایم نزدیک شوم ، اما نمی یابم.


به دنبال دلی می گردم روشن از نور ایمان وگرم از حرارت عشق.     آینه   و  ...


و صداقت...آنها که صداقت دارند ... چه کمند!   آنها که دستشان در آسمان و پایشان بر زمین است.  آنهاکه دریچه ی قلبشان رو


به آسمان باز است و خوبها و خوبیها در خانه ی دلشان رفت و آمد دارند. ما چقدر از آنان دور و بی خبریم!  ما چقدر در قفس


 خودیت خود اسیریم!هر روز می نشینیم وبرای خودمان حیله می کنیم. گویی خلقت خود را فراموش کرده ایم.


ما برای خودمان گور میکنیم و خود را زنده به گور میکنیم ! امروز ما کمتر از هر زمان دیگری خود را می شناسیم.چرا که ذره


ای دروجود خود تعقل نمی کنیم.






ای کاش می شد قصه ها بنگاشت         از روزهای تار بدبختی


از ناله های موهن جغدان               وز لحظه های حسرت و سختی


ای کاش میشد با تو حرفی زد     از سردی شبهای تنهایی      اینکه چگونه سوختم چون شمع    با آنهمه کردم شکیبایی


یا اینکه میشدبر ملا سازم    اسرار غمهای درونم را      ای کاش ساقی این دم آخر     لبریز میکردی سبویم را


ای کاش میشد چشمه ای باشم    جاری به قلب پاک هر باغی     دست نوازش میکشیدم کاش     بر گونه ی گلگون مشتاقی




چندیست ای سینه که میسوزی    چندیست ای دیده که گریانی       چندیست ای نو گل نمی خندی    نشکفته  ،ای غنچه پریشانی


ای بلبل خوشخوان چرا دیگر   آواز خوشبختی نمی خوانی      اسرار پنهانی نمی گویی


ای طوطی زیبا مگر خوابی    کز ارغوانی رنگ منقارت    دیگر شکرریزی نمی آید


هان ای کبوتر خسته ای شاید   کان بال و پرهای سپیدت را          اوجی و پروازی نمی آید......


                                                                                                                                 رها1367