سقوط

                                                                         هوالحق

دلم می خواهد شعری بسرایم سراسر شعور.مدتهاست که فاصله ام با آسمان زیاد شده است.به دنبال کوهی میگردم تابرفراز آن


صعودکنم تا به آسمان ،دوست تنهای تنهاییهایم نزدیک شوم ، اما نمی یابم.


به دنبال دلی می گردم روشن از نور ایمان وگرم از حرارت عشق.     آینه   و  ...


و صداقت...آنها که صداقت دارند ... چه کمند!   آنها که دستشان در آسمان و پایشان بر زمین است.  آنهاکه دریچه ی قلبشان رو


به آسمان باز است و خوبها و خوبیها در خانه ی دلشان رفت و آمد دارند. ما چقدر از آنان دور و بی خبریم!  ما چقدر در قفس


 خودیت خود اسیریم!هر روز می نشینیم وبرای خودمان حیله می کنیم. گویی خلقت خود را فراموش کرده ایم.


ما برای خودمان گور میکنیم و خود را زنده به گور میکنیم ! امروز ما کمتر از هر زمان دیگری خود را می شناسیم.چرا که ذره


ای دروجود خود تعقل نمی کنیم.






ای کاش می شد قصه ها بنگاشت         از روزهای تار بدبختی


از ناله های موهن جغدان               وز لحظه های حسرت و سختی


ای کاش میشد با تو حرفی زد     از سردی شبهای تنهایی      اینکه چگونه سوختم چون شمع    با آنهمه کردم شکیبایی


یا اینکه میشدبر ملا سازم    اسرار غمهای درونم را      ای کاش ساقی این دم آخر     لبریز میکردی سبویم را


ای کاش میشد چشمه ای باشم    جاری به قلب پاک هر باغی     دست نوازش میکشیدم کاش     بر گونه ی گلگون مشتاقی




چندیست ای سینه که میسوزی    چندیست ای دیده که گریانی       چندیست ای نو گل نمی خندی    نشکفته  ،ای غنچه پریشانی


ای بلبل خوشخوان چرا دیگر   آواز خوشبختی نمی خوانی      اسرار پنهانی نمی گویی


ای طوطی زیبا مگر خوابی    کز ارغوانی رنگ منقارت    دیگر شکرریزی نمی آید


هان ای کبوتر خسته ای شاید   کان بال و پرهای سپیدت را          اوجی و پروازی نمی آید......


                                                                                                                                 رها1367